Door Duitsland via de Roer en Donau naar Wenen 1600 km
een Italiaan, drie Polen en ik...
Dit jaar besluit ik het rustig aan te doen, zo gezegd zo gedaan. Met het boekje van 'de Reitsma en de Limes, route ga ik op pad lans de Roer, de Rijn en de Donau.Totaal niet getraind ga ik op pad en dat is de eerste dag goed te merken... Stevige wind tegen en regen maken het meteen tot een ware proef. Na 70 km houd ik het voor gezien en plof neer op een rustige camping, waar ik als enige kampeerder mijn tentje opzet. Ik ben behoorlijk aan de kook en blus de brand met een heerlijk biertje.
De dagen erna gaat het steeds beter en de teller geeft aan het eind van de dag 130 km aan... Dat lijkt er beter op, denk ik bij mezelf. Het weer blijft wisselvallig, maar toch geniet ik van de vrijheid, de mooie stille wegen en de natuur. Ik fiets langs het mooie riviertje de Roer en langs de Rijn. Gezellig fietsen zo langs een rivier, ik kom steeds meer fietsers tegen die ook de rivier volgen. Eenmaal in de buurt waar de Donau ontspringt, besluit ik linksaf te gaan en de Donau te volgen. Op dat moment is die niet meer dan een helder snel stromende beek. Mijn plan was om langs de rivier de Inn te gaan maar de vele regen doet me anders besluiten. Dat is het voordeel van alleen fietsen… Ik hoef met niemand te overleggen en kan gaan en staan waar ik wil.
Fietsen met z’n twee is soms een avontuur, fietsen alleen is altijd een avontuur.
De oevers van de Donau stijgen bij regelmaat buiten hun oevers vanwege de vele regen die de laatste dagen is gevallen. Ik moet hierdoor soms mijn pad verlaten om de ondergelopen wegen te mijden. Een oude man vertelde me, dat de Donau in geen 80 jaar zo hoog heeft gestaan in de maand augustus. De route is mooi en de Duitsers zijn hoffelijk, op elke hoek van de straat staat een biergarden of een tentje waar je bokworst kunt krijgen. Ja, ik heb niets te klagen hier in Duitsland!
De regen komt bij tijd en wijle met bakken uit de hemel vallen. Zo kom ik na een dag in de regen gefietst te hebben, laat in de middag, op een plek waar een bordje 'ZELTPLATZ' staat aangegeven. Geen mens te bekennen, maar naast een gebouwtje zie ik een tentje staan met een fiets er naast. “Hallo, hallo” roep ik, maar geen reactie. De persoon zal wel diep in slaap liggen, vermoed ik en ik zet mijn eigen tentje op ruime afstand op het drassige gras. Na een uur gaat de rits van het tentje open en steekt Heinz zijn kop naar buiten. Heinz blijkt al een dag en een nacht onafgebroken in zijn tentje te vertoeven. “ Zu schlecht fur das fahrrad heute” zegt hij. En dat vind ik eigenlijk ook wel, maar waarom fiets ik dan wel??? ' s Avonds drinken we nog een grote fles bier samen en wisselen wat informatie uit. Zo is het toch nog gezellig!
De Donau wordt van twee snel stromende beekjes, een geweldig grote brede rivier en zo kom ik nadat ik met het veerpondje de overkant heb bereikt bij de plaats Mauthausen. Een plaatsnaam die voor mij de spanning doet opvoeren, omdat ik al jaren een bezoek aan een voormalig concentratie kamp wil brengen. Mauthausen is zo’n plaats... Ik fiets de zeer steile heuvel op en loop door de nog in takt zijnde poort het voormalige kamp binnen. De adem stokt bij me als ik alles wat daar heeft plaatsgevonden aanschouw. Ik loop de trap af, de granietgroeve in en probeer me voor te stellen hoe het geweest moet zijn. Hoe de mensen met enorme graniet blokken naar boven en weer naar beneden moesten klauteren, om zo tenslotte dood neer te vallen... Ik word stil bij het lezen van de gedenkstenen en ga met tranen in m’n ogen weer naar mijn fiets... Die nacht doe ik bijna geen oog dicht en droom over de meeste afschuwelijke dingen die een mens zich kan voorstellen.
Verder langs de Donau…Vaak eet ik overdag een heerlijk bord eten ergens in een biergarden, zo ook deze dag. Ik heb de keuze uit een schnitzel of een Poetenschnitzel met hoofdletter. Ik ga voor de Poetenschnitzel, die maar 80 eurocent duurder blijkt te zijn. Ik laat me verassen!! Het duurde niet lang en de vrouw des huizes komt weer naar buiten met een enorm groot bord waar een nog veel grotere schnitzel op ligt. Deze steekt aan beide zijden nog drie centiemeter over. “ Das ist ein wanzinig grosse schnitzel “ zeg ik, tegen de vrouw en ze lacht met haar hele gezicht. “ Kan ich noch etwas fur sie tun herr?“ vraagt ze. “Ja, gerne noch ein bier, bitte “ zeg ik en zo heb ik het beste fietsmaal voor me staan dat een hongerige fietser zich voor kan stellen!
Zo kom ik na 1600 km en vele schnitzels en glazen bier in de hoofdstad van Oostenrijk aan. Ik zet mijn tentje op een camping, ergens tien km voor de stad en heb nog gezellige dagen met mijn Poolse fietsvrienden. Ik fiets een paar dagen heen en weer tussen Wenen en de camping en ik geniet van de mooie stad. Ik koop mijn souvenir van een zigeuner vrouw op de enorme rommelmarkt midden in de stad. Ik zie mooie gebouwen en ben onder de indruk van wat Hunderdwasser ooit heeft gemaakt… Prachtig en geniaal!
Deel deze pagina