Praag - Ghana

Alles begon met een rondje IJsselmeer, toen Roosje nog klein was (8jr.) Een hele uitdaging voor zowel vader Henk als voor dochter Roos. Dit beviel zo goed, dat er vele vakanties met fiets en tent volgden. Eerst als gezin, later met zijn tweeën of alleen. In 2008 het plan om weer samen te gaan. Dit keer in Ghana, met de verwachting dat het weer een geweldige belevenis zal worden… En daarnaast om geld in te zamelen voor een goed doel, namelijk het weeshuis in Egyam. Om te trainen fietsten we van Nederland naar Praag, een tocht van 11 dagen over zo'n 1000 km. Van Praag fietsten we naar Dresden om de 'vrouwenkerk' te bekijken en vervolgens met de de trein terug naar huis te reizen. Een mooie tocht en bovenal een goede training voor onze reis in Ghana. Hier wat grepen uit dit avontuur... 

Henk verteld;

Op weg naar Ho… Nog nooit zat ik zo kapot, we hadden een etappe van 71 km voor de boeg. Vroeg uit de veren en op pad. Roos fietste als nooit te voren en het leek alsof ik steeds verder achterop raakte... Regelmatig moest Roos wachten en achterom kijken om te zien of haar vader er al aan kwam. Het leek alsof ik door alle omstandigheden de energie uit mijn lijf voelde stromen, bloedheet, heuvels… Ik had geen energie om lekker te fietsen, een leeg gevoel. Op plaats van bestemming liet ik me uiteindelijk tegen de muur van een eethuisje vallen en hebben Roos en ik mijn fiets samen naar het guesthouse moeten duwen.

 Roos;

Al snel bleek dat vader maar niet aan de omstandigheden kon wennen. De warmte, het eten, de slechte conditie (weinig training,diarree etc) begonnen behoorlijk op te spelen. Wat voor mij veel wachten betekende. Niet altijd leuk, maar je doet het samen dus je past je overal aan. Na 71 km en aangekomen op plaats van bestemming ploft mijn vader uitgeput tegen een eetschuur. Niet in staat nog een kilometer verder te fietsen. Voor mij de taak het guesthouse te zoeken. Vervolgens snel terug naar pa om met hem samen de fiets naar boven te duwen en ons te settelen in het guesthouse. Raar om je sterke vader zo afgemat te zien.

Yendi-Tamale 102 km 

We voelen ons goed en hebben er veel zin in. We ontmoeten veel leuke mensen en van alle kanten word ons Obruni, Obruni (blanke) toe geroepen. We fietsen langs een schooltje waar de kinderen keurig in een rij staan opgesteld. Leuk om even een foto van te maken denk ik en haal mijn camera te voor schijn. Waarna een van de kinderen Obruni roept en het op een lopen zet, gevolgd door de rest van de school… Er was geen ontkomen aan!

Na 80 km word het voor mij toch wel eens tijd om eens lekker onder een boom te gaan liggen tussen de locals. Op een soort bed langs de kant van de weg vond ik een mooi plekje om eens lekker te gaan tukken. Roos, die dit totaal niet zag zitten zat er een beetje beteuterd bij te kijken. Misschien een beetje irritant als je vader zo tussen al die mensen gaat liggen pitten.

’ s Avonds aten we in een plaatselijk ziekenhuis, een mooie afsluiter voor zo’n lange dag! 

 Na een dag in de bus, weer fijn op de fiets. Inmiddels een heel stuk naar het noorden opgeschoten. Wat meer hitte, minder luchtvochtigheid en vooral veel stof betekent. Een lange dag voor de boeg, maar allebei fit en vol goede zin. Na een paar kilometer hoor ik opeens geschreeuw achter me (ik fietste nog altijd voorop). Nieuwsgierig kijk ik achterom waar ik getuige ben van een ontzettend komisch tafereel. Mijn vader met zijn camera in de aanslag omringt door wel 100 schoolkinderen en een wolk van stof. Een gebeurtenis om nooit te vergeten!

Na zo’n 80 km stoppen we bij een soort ‘ bushalte’ om wat cadeautjes uit te delen aan de locals. Naar mijn idee… Mijn vader dacht daar anders over en greep de kans aan om eens even lekker te gaan pitten. Daar zit je dan midden in Ghana, tussen een horde nieuwsgierige dorpelingen, die zich waarschijnlijk allemaal afvragen wat die Obruni’s daar doen… Kon ik maar verder fietsen, kon ik deze arme mensen maar iets aanbieden, nu heb je wel lang genoeg geslapen hoor… En gelukkig na een uur wachten konden we dan eindelijk verder fietsen. Om ’s avonds in de kantine van een ziekenhuis te eten, waardoor ik de frustratie en het afzien van de dag allang weer vergeten was!

 Henk:

Als je zo een dag in Kumasi hebt doorgebracht en een bezoek aan de grootste markt van west Afrika met al z’n indrukken, dan verlang je weer naar rust en de natuur. De dag dat we weg fietsten van Lake Bosumtwi was een hele klim, zelf ging ik lekker vooruit deze dag en al liep het zweet me met stralen van mijn lijf ik voelde me goed en had er zin in. Eenmaal boven op de kraterrand had Roos het helemaal gehad, ze was zo erg aan het klagen dat ik dacht dat dit de laatste fietstocht zou zijn. Had ik dan toch te veel gevraagd van dit avontuur??

Na een stuk met de bus gereisd te hebben en een bezoek gebracht te hebben aan de markt in Kumasi. Wat een hele belevenis was, zijn we verder gefietst naar Lake Bosumtwi zo’n 30 km van Kumasi vandaan. Omdat dit meer door een meteoor is ontstaan is het omringd door behoorlijke heuvels. En dat is zweten! Bij 35+ graden hitte en net uit een stoffige stinkstad weg gefietst te zijn valt het niet mee een flinke berg te beklimmen. Maar eenmaal onder aan de berg werden we getrakteerd op een prachtige lodge en een schitterend meer helemaal voor ons alleen. Alleen de volgende dag ook weer de bult op…Wederom zweten, zweten en nog eens zweten. Dit maal ging het met mij niet zo lekker, flinke griep van de van dus dat klimmen viel zwaar op mijn bord. En dan nog verder door naar Obuasi, ik had het helemaal gehad! Maar pa had net eens een goede dag dus die zat niet bepaald op geklaag te wachten… Niet bepaald bevorderlijk voor je al slechte humeur. Maar uiteindelijk, zet je dan toch maar je schouders eronder en ga je weer door. En dan haal je het toch! Onze laatste bestemming per fiets Obuasi.

Ik kan met heel mijn hart zeggen dat ik de tijd van mijn leven heb gehad in Ghana. Om dit samen met mijn vader te doen maakte het extra speciaal. Ik had het voor geen goud willen missen en als de kans zich voordoet om nog eens samen op de pedalen te gaan staan, zal ik die met beide armen aangrijpen. 

Na al die jaren samen fietsen was ook dit weer jaar in Ghana weer een geweldige ervaring. En meer dan dat zelfs, het was super om met zijn tweeën te fietsen in Afrika!

Deel deze pagina