Europa-centraal Azië

Grens Romenië

15000 km in acht maanden

WELCOME TO KAZACHSTAN!

Dit waren de woorden van de douane beambte die me een stempel in mijn paspoort zette. Op dat moment wist ik nog niet wat me te wachten stond...

 
In Rusland had ik Michal uit Tsjechie ontmoet en met hem ga ik het avontuur in Kazachstan aan. Hij liep 300km achter op me en dus moest ik een paar dagen achter de grens op hem wachten. Natuurlijk had ik ook met de trein kunnen gaan, maar mijn uitdaging is om te zien hoe ik het per fiets kan volbrengen. Langzaam de natuur en mensen zien veranderen...
Dat het zeer zwaar zou worden wisten Michal en ik al, maar dit slaat alles!

                 
Het eerste stuk gaat als een speer. We maken meer dan 150 km per dag, we fietsen over rivier de Oeral Azie binnen en dan begint het feest. Meteen ben je een bezienswaardigheid en overal waar we komen staan mensen om ons heen. Ze vragen ons dingen als; waar kom je vandaan, waar ga je naar toe, hoeveel kost die fiets, heb je een mobieltje, hoe oud ben je enz enz..
 
Michal spreekt heel erg goed Russisch en dat maakt het voor hem en mij een stuk makkelijker en interessanter. Zo kunnen we goed vragen of bepaalde trajecten te fietsen zijn en of er dorpjes zijn die evt niet op de kaart staan.
Soms kan ik beter de kaart op m`n met kringels bezwete en met zout uitgeslagen T-shirt lezen dan de kaarten die we hebben (zijn soms erg slecht)...
 
Die paar asfalt wegen die er zijn in Kazachstan stammen nog uit de tijd van de USSR, zijn 25 jaar geleden aangelegt en nooit meer naar omgekeken. Slechter kun je het je niet voorstellen, er zitten gaten in waar een Russische Tiger Tank geheel in verdwijnt. Naast dit soort wegen zijn er paralelwegen ontstaan (soms wel 5 naast elkaar), dit zijn van zand/droge klei/steen en andere samengestelde "wegen". Michal en ik ploeteren er doorheen en zoeken ons een weg.
In Kazachstan is er niets, helemaal niets en zo ver je kunt kijken niets!!
Als we door een dorpje komen dan vragen we wel 10 keer of er een Tsajchana (theehuisje) op het traject zit en hoever het is. We gaan dan meestal opweg met ieders 11 liter water op de fiets.
De kleine magazins zijn zeer slecht bevoorraad. Alles wat je er kunt kopen is soms niet meer dan wat pasta, wc papier, water,  limonade, snoep en wat blikjes en niet te vergeten Wodka...
Wat we koken bestaat dan ook meestal uit : pasta, tomatenpuree, met een blikje vis en soms wat doperwten. Super makkelijk en zo kunnen we de meest lekkere combinaties koken!

En dan gaan we weer verder de pistes op. De hele dag rechtdoor en hopelijk een Tsajchana, waar we Koerdak (vlees met ui) en een fles bier kunnen krijgen.
We fietsen bij temperaturen van meer dan 50 graden, drinken warmwater en eten wat brood.
"He, Michal!" roep ik.... "Zie ik daar op 1 uur in de verte een huisje?" "Ja, ik zie ook iets wat daar op lijkt" Na 10 km komen we bij het huisje, maar het blijkt een woning te zijn... Pffff Michal vraagt de man wat dingen en we worden hartelijk uitgenodigd om bij hen binnen te eten. SUPER !!! Er wordt zelfs een geit voor ons geslacht en het dier hangt binnen 10 min. aan een paal (schaduw en bomen kennen ze hier niet, nooit van gehoord) Ik als oud keurmeester van de Voedsel en Waren Autoriteit zie natuurlijk meteen dat het oke is en zo hebben we een geweldige ontmoeting. We zitten uren binnen aan de thee met gebraden geit, mooie ervaring!
 
Na 3 weken komen we de eerste toerist tegen , een man uit Spanje op een zware BMW off road moter. Verbaast kijkt hij achterom en komt naar ons toe. "WAT EEN ZWAAR LAND EN WAT EEN WEGEN , HEEL ERG ZWAAR HAD IK HET, HIER IS NIETS!!" "Het zwaartse wat ik ooit beleeft heb!"
"HIGHWAY TO HELL..." "En jullie??" Ja ook wij vinden het zwaar op onze fietsen, zeg ik. De man ging letterlijk op zijn knieen voor ons in het stof en maakte een diepe buiging! "RESPECT, RESPECT"  waren zijn woorden...

We zitten op twee dagen voor Aral en al ons eten en ook water is bijna op, Michal en ik zitten er helemaal doorheen en wat we hebben delen we samen. De laatste dag zonder eten opweg naar Aral bij een temp van 47 graden. Eenmaal weer op het asfalt zie ik dat mijn loopvlak volledig van mijn voorband is losgelaten, dit kan er ook nog wel bij... Al eerder brak de standaart van mijn fiets. De Rolhoffnaaf lekt olie en heeft speling (schakeld ook niet goed meer), een onsteking (steenpuist) op mijn arm speelt me parten en ik kan bijna niet meer op het zadel zitten van de pijn.
Bij Michal brak zijn drager af en heeft speling in zijn naaf (dit hebben we samen verholpen).
We komen in Aral al zwalkend op de fiets en doen ons tegoed aan wel 10 bier en 10 sjashliks, hmmmm heerlijk is dit!
 
We gaan weer ieders onze eigen weg op naar Kyrgyzstan.
 
Michal blijft soms wat langer op een plek omdat hij veel later Kyrgyzstan in kan met zijn visum.
Ik met mijn Chinese voorband opweg en kom de dag er na in een zware zandstorm terecht. Met de wind van voren natuurlijk (heb ik weer!! al sinds vertrek uit NL wind tegen). Nu pak ik een lift met een truck, er is geen fietsen aan zo en alles vol zand.
 
Het laatste traject naar de grens word ik nog even doodziek van waarschijnlijk een foute koerdak...!?
Ik zag het min of meer al wel aankomen, de vrouw die het ''vlees" voor me klaar maakte haalde onder uit een kastje een schaal met een goedje dat voor vlees moest doorgaan. Vellen en drellen met botten waren het ...meer niet!
Als je verder niets hebt dan moet je wat en ik at het op, beetje spoelen met bier en het lukt wel.
Dit brak me letterlijk op en de hele nacht kwam de hele zooi er van onder en boven weer uit.
 
Laatste stuk fiets ik km voor km, voel me honds beroerd en ook mij Chineese band knalt om de 10 km waardoor ik moet plakken en knutselen om weer even vooruit te kunnen..... nog meer kapot dan ik al was, bereik ik Biskhek!!!
 
Heb bijna een maand in Kazachstan gefietst onder zeer zware omstandigheden, heb een GEWELDIGE  ervaring opgedaan, Michal en ik zijn vrienden voor het leven (hij ziet me op z`n bruiloft in BRNO).
Maar nu!!?? Ik heb het gehad met afzien en geploeter, zie het niet zitten om de enorme passen te nemen in de bergen, het gaat me opspelen. Ik zie er tegen op en zo heb ik mijn plan aangepast.

Mijn tocht zal verder naar het Noorden gaan en vanuit Helsinki fiets ik naar Lapland langs de Russische grens, en dan via Noorwegen over de Lofoten naar Ben en Henny (oud buren en vrienden) waar ik 2 weken een geweldig verblijf had verder langs de fjorden terug naar NL waar ik mijn dierbaren gedag zal zeggen en even een pas op de plaats maak.

Vandaar uit van fiets wisselen en op een snelle fiets naar het zuiden en zien waar ik dan weer uit kom!? ....  dat werd, dwars door Belgié, door Frankrijk over de Pyreneeén dwars door Spanje naar Malaga!!!!   MOOI OM ZO TE MOGEN LEVEN.

Deel deze pagina